دوباره جُمعه رسید و دلم بهانه گرفت            نیامدی، دلِ تنگم از این زمانه گرفت

از آسـمـانِ دلـم ابـرِ غُــصّـه مـی‌بـارد            نیـامدی تو و بـارانِ دانـه دانـه گرفت

تـمـام شـهـر دُچـارِ تـبِ فِــراقِ تـوأَنـد            هـوایِ کـوچۀ ما نیز غَـمگـنانه گرفت

قـسم به پهلـویِ دَرهـم شکـستۀ زهـرا            که باز آتشِ عشقت، زِدل زبانه گرفت

صدایِ شِـیهـۀ اسـبی به گـوش می‌آیـد            دوباره باز دلم، جُمعه را بهانه گرفت

بیا که مـُنجی این شهرِ بی‌سـتاره تویی            بیاکه تیرِ غم از هر طرف کَمانه گرفت